opadla burza
w wirujacej nocy
zgonila prerie pod siebie
granatowe powietrze
wsiaka do samochodu
przeze mnie
na szybie
krople deszczu
rytmem
opowiadaja o olowianym niebie
w ciemnosci
rozpostartym nad moim dazeniem

przysypjajacy
w oka roztargnieniu
zamieniam je w ramiona kobiet
w glowie
ich labadzie szyje
ugiete
zbudzone cieplem dotyku
w gorzkim jeziorze przeszlosci
wstaje slonce nareszcie
gdzies plyne

i nagle droga
moze sie nigdy nie konczyc
zaklinam spirale wiecznosci
by tanczyla muzyką
kazdego stworzenia
i prosze
wszystko juz jednym
we mnie sie rodzi
slodycz i gorycz

i kroki
podziemnego przejscia
stad do nieskonczonosci

na dloni wyrazny zakret rzeki
Boze
zamknijmy  oczy
i  w  ogien

bezwolnie opadła burza
w nocy wirującej
zgoniła prerie pod siebie
granatowe powietrze powoli
wsiąka do samochodu przeze mnie
na szybie
załzawione krople snu rytmem uderzeń
opowiadaja o cielcu ołowianym
ofiarze misterium
rozpostartym nad moim dążeniem

przysypiając
zamieniam świat w ramiona kobiet
w głowie ich łabędzie szyje
ugięte
zbudzone cieplem dotyku
w gorzkim jeziorze przeszlosci
wstaje slonce nareszcie

 droga
może sie już nigdy nie kończyc
zaklinam spirale wiecznosci
by tańczyła muzyką
każdego stworzenia

i kroki
podziemnego przejscia
stad do nieskonczonosci

na dloni wyrazny zakret rzeki
Boze
zamknijmy  oczy
i  w  ogien

stąd
raczej daleko
nie ma odwrotu
oni już widzą ciebie na końcu drogi
nie chcesz zawieść
nieomylności zawieszonych w powietrzu
ich święty śmiech
gdy ważysz na larwie języka
kamienny
przyziemny
spokój

ale to nie ja
i to nie my
to tylko ciało
zdradzone przez duszę
a w środku ty
sponiewierany
skonany

może wreszcie trzeba się odwrócić
i pójść w cholerę
za siebie
w tym ciele
nie dałbyś
funta kłaków

ramy pamieci
drewnianymi liniami
uczepione glebi obrazu
nieme
przybite do sciany placzu
krzyzem po drodze obledne
demony ludzkiego halasu
tanczace ikony
wszechwladnie obecnej smierci
po co
po co zawiesilem je dla ciebie
zamiast barw na niebie
i teraz placzesz
w bezgwiezdnej spowiedzi nocy
kiedy slowa w uniesieniu
wynosza Boga
a w studni ciemnosci mra
kataryniarze naszego czasu
po co
ograbilem cie z mego nasiona
z trzymania cie
przy zyciu

znowu wtrącono mnie w cudze
w obce
w życie

przepatrywanie ograniczeń
krzyczę w malignie
od ściany do ściany
ćma wokół lampy
cień w labiryncie
kapłan na pastwie ołtarzy
zbyt mądry by zburzyć świątynie

znowu wtrącono mnie
w chwilę

to
że odlecę
powiedziały mi ptaki na wysokościach
ich skrzydła
biją o ściany powietrza
biją po betonowych oczach
dolnego miasta

to że odejdę
powiedziały mi ściany dni
wygasłe zakłócenia światła
w piętrach wieżowca do nieba
wyższego ja

z rana kawa
boso do okna
na parapecie wolność pocharatana
martwa
same pióra i śmierć
kark połamany o przezroczystość okna

kto to wszystko posprząta
po mnie?