nie zapominam się wcale
nie zapominam się ze wszystkich poprzednich przyjść
we wszystkich poprzednich miejscach
poprzednich pominięciach czasu
w klęskach urodzaju ze śmiertelnych ludzi którym można tylko pomóc
milcząc nad nimi
nad brakiem wyboru
który robi z nich zwierzęta
ofiary zapalne dla świętego spokoju niebycia tutaj

do jutra
zagoi się więcej niż było zranione
usta zarosną ciszą spod stołu niewyszukanego zwierzęcia w którym znowu się
zamknąłem dla świętego spokoju i kawałka kiełbasy od losu
czy to było wczoraj
czy będzie jutro
ma takie samo znaczenie jak teraz
w którym wszy mają twarze ludzi
powoli żrą twój każdy czas
najwyższy
śmierdzący ochłap rzucony z zapomnianego zaplecza
czas wyboru
przestał czekać

przed sobą nie uciekniesz
przed sobą masz tylko siebie i śmierć
obojga więcej
i każde z nich czeka na zawołanie
którym coraz bliżej stajesz się
dochodząc do snu
psa zranionego kiełbasą życia

ciesz się
może przestaniesz być wyspą
kolejnego zmierzchu

You can’t run away from yourself
ahead you only have more of both
yourself or its death
and each waiting for a scream you become as you get closer
to dog’s dream about more treats of this life

be happy man
you will finally stop being an island
to dusk

rachunek wystawiony do wiatru własnego sumienia
którego nie mam
od kiedy
między pomyleniem a zaprzeczeniem wyświetlenia ciemności we mnie
błądzę
więc proszę pomóż mi Wielki Bezrozumie
Boże mój

trwanie to wysoka cena za powrót
albowiem obiecana miała być tylko chwila
od początku do końca zakłamana czarna wstęga
nagle przecięta
a jest światło
strumień
w którym jasność to chleb dla niemych ryb
zawsze w popłochu
niewinnych
rozmytych
cieni w głębinach istnienia

wstań
ogól się
wejdź w ten dzień
jakby nigdy nic
nic
nie działo się przecież bez ciebie
wszystko było już
kiedyś
do ogarnięcia jednym spojrzeniem z za światów
w których wymarłeś na własne życzenie aby tu wrócić
szukać i nie odnaleźć siebie
na krawędzi
na końcu Czasu tej Ziemi
jej łabędziego śpiewu u źródeł gwiazd