nie zapomniałem żadnych słów
miejsce gdzieś tylko wyszło ze mnie i włóczy się po świecie
nieogarnięte
nieme
ciągnie je w blady świt po niewidocznej stronie horyzontu
i nawet nie wiem czy będzie kiedyś wspomnieniem
jałowym
nieskończenie martwym liściem
pewnie znowu przemieszczę dzień
noc
promienie dobra i zła
niebo zamienię ze starości
z samotności
ze zmęczenia
mam więcej do stracenia idąc
wiec czemu idę?

idę by nie być
wypalić płomień z siebie
przenieść go w wiatr
drzewo
inny sens
po co to całe tłumaczenie na czas?
wyleczyłem się z tego
niech Bóg objaśnia pisownie tego życia
nie ja

zobaczyłem kawałek nieba i nabrałem z niego garściami powietrza
znowu Ziemia
klepisko nowego losu i ból całego ciała
rządza życia
która znowu  zapomniała o śmierci
wisi u gardła
i bez zbawienia nigdzie się nie rusza
jest mi dobrze
w larwie nowego człowieka

żebym tylko zapomniał po co tu przyszedłem
żebym nigdy nie wiedział
nie myślał
żebym oddał dług bez następnego przychodzenia
istnienia
czemu jeszcze nie teraz
czemu

mam dość
ǝıɔśęzɔzs ɐu
ńǝızp uǝpǝظ oʞןʎʇ łʎq oʇ ǝıɔʎż
ęıs ʎɯśıןɐıɯś
ɐɥɔn op ɯǝuɐɹ pɐu ąظ ıɯ łɐʇdǝzsʎʍ
ćɹǝıɯs ɐʇ ızpɐʍoɹd obǝzɔ op
ɯǝıʍ nboq ıʞęızp
ızpɐʍoɹd ǝıu obǝzɔıu op ǝıɔʎż oʇ
sen

jestem uczulony na siebie
na to co we mnie
rodzi się i wyje w każdą nieskończoność
przywołuje rozdarte sny i jawę
zniekształcone twarze
słowa podniesione głosem bogów z zamkniętych wymiarów

w studni do nieba
otarłem się o rany ich spojrzeń
nieba innego
niż to obiecane po naszej stronie
niezrozumienia wszystkiego boję się
tego co ważne
do śmierci
idzie się z góry
zapominając o sobie