na dniach ogniste smoki z chińskiej porcelany wzlecą najdłuższe szarfy i sztandary tańczące w słońcu drzazgi talerze z blachy i fonfary zagrzmją ożyją wszystkie greckie olimpiady śmiech i płacz wrzawa gawiedzi z wędrówki do ziemi objecanej ryki wielbłądów i rżenie koni z niekończących się wypraw krzyżowych pod słońcem pod jego nieboskłonem i będzie zgiełk i […]
psow wycie w kazdym zegarze ktorym nawoluje myslenie drobne malownicze swiatla z portow opuszczonych przez fale uchodzcow w nich ozylem i zycia pelen zatrzymywalem sie sylabizujac kazde ogloszenie o nowym cieplym domu kazde slowo przelykalem jak pastylke zywych skojarzen na sen na dzien nastepny brzemienny ogarek w prozni nieustannego pogromu tylko czasem narkotyzuje mnie ta podroz wycie […]
człowiek to ziarno wieczności w klepsydrze wszechświata przemyka między palcami bogów wierząc w filozoficzny kamień doskonałą atrapę wszechrzeczy i niedoskonałych pragnień ten ludzki pies ogon przy Ziemi łeb przy Ziemi targamy szargamy pod niebem róg obfitości zamieniony w garb
co noc dźwigam ciemość zwierzęcą otchłań aż po brzegi chmur z niespokoinymi rozlewiskami wiatrów gdzie toną wniebowzięci ciemność uczepioną gwiazd i mego ramienia serce strachu przed sobą przed niewiadomą jednego istnienia
kolejny dzień zepchnięty w przepaść nocy wciąż oddycha w mosiężnych wiekach bram w nadętych do Księżyca koloniach barw więc wyobraźnia tańczy pijana w sztok nekaterem leniwego kosmosu koszmarem kolejnego snu gdy w samotności przelewam myśli w głębiny Tartarosu i tak od poczęcia mięsem na krzyżu bielmem wędrując po tłumie czekjąc znaków na niebie widzę ludzkość upadła […]
ciemność jej srebrny księżyc plądruje niebo na grzbietach wilków rany głębsze od snu rwą się na dźwięk oddechu w wieczornej zorzy spłoszona modlitwa powoli dojrzewa jej słodycz jedyna ze śliną przyniesiona na język gorzka zdobycz nomada talizman na sen cięższy od gwiazd i wodospad nocy spływający z koron nieobudzonych tęsknotą drzew